Reakcja organizmu na stres

Główną przyczyną stresu od milionów lat był strach. Problemy społeczne (w tym rodzinne), a tym bardziej moralne, zaczęły liczyć się jako poważne źródła stresu dopiero w ostatnich tysiącleciach. Dla ewolucji 1000 lat to czas krótszy niż mrugnięcie okiem. W tym czasie natura nie jest w stanie dokonać istotnych modyfikacji w organizmie ludzkim. Do dziś obserwujemy więc reakcje fizjologiczne na stres wykształcone przez miliony lat, w czasie których stresem zarządzał strach.
Nie bez kozery ten zespół reakcji powszechnie nosi nazwę ”uciekaj albo walcz”. Przez miliony lat była to jedyna alternatywa w sytuacji zagrożenia.
- Krew podąża do mięśni i mózgu kosztem innych organów, których działanie jest w czasie stresu spowolnione. Mamy podjąć szybką i (najlepiej) właściwą decyzję co do formy obrony oraz mieć mięśnie gotowe, niezależnie od tego czy uciekamy czy walczymy, do maksymalnego wysiłku.
- Rozszerzone (przysłowiowym strachem) źrenice, żeby wpuścić do oka jak najwięcej światła. Jeszcze parę tysięcy lat temu największe zagrożenie występowało w nocy.
- Gwałtowne pocenie się pełni rolę smaru zmniejszającego tarcie; utrudnia pochwycenie, ułatwia wyrwanie się.